Jaka posadzka na taras w 2025 roku? Kompleksowy przewodnik wyboru

Let's face it, polskie lato kusi, by spędzać każdą wolną chwilę na świeżym powietrzu, na własnym tarasie. Ale co powinno się znaleźć pod naszymi stopami, aby przestrzeń ta była nie tylko piękna, ale i funkcjonalna przez lata? jaka posadzka na taras sprowadza się do dopasowania materiału do konkretnych warunków, planowanego użytkowania i, co nie mniej ważne, estetycznych oczekiwań, a klucz tkwi w wyborze odpornego na warunki atmosferyczne materiału.

Przyglądając się różnym typom pokryć tarasowych, specjaliści od dawna analizują ich zachowanie w zmiennych warunkach atmosferycznych i pod wpływem codziennego użytkowania. Widać wyraźnie pewne tendencje, które pomagają inwestorom podjąć trafną decyzję, często opartą na kompromisie między kosztami początkowymi, trwałością i potrzebą konserwacji.

Z powyższej tabeli widać wyraźnie, że wybór idealnej posadzki tarasowej to zawsze kompromis między odpornością materiału, wymaganiami instalacyjnymi, a późniejszą pielęgnacją. Gres tarasowy króluje w rankingach trwałości i niskiej konserwacji, ale jego montaż na zewnątrz, zwłaszcza metodą klejenia, wymaga precyzji i doświadczenia. Z kolei naturalne drewno, choć urzeka ciepłem i naturalnością, domaga się regularnej uwagi w postaci olejowania czy impregnacji, jeśli ma służyć latami i wyglądać równie dobrze jak pierwszego dnia.

Porównanie materiałów na taras: zalety i wady

Zanurzymy się teraz w szczegółową analizę najpopularniejszych materiałów używanych do wykończenia tarasów. Każdy z nich ma swoje unikalne cechy, które determinują jego przydatność w konkretnych warunkach i oczekiwaniach użytkowników.

Płytki gresowe

Płytki gresowe dedykowane na zewnątrz to absolutny lider, jeśli chodzi o trwałość posadzki tarasowej i minimalne wymagania konserwacyjne. Produkcja gresu, polegająca na prasowaniu i wypalaniu w bardzo wysokiej temperaturze, sprawia, że materiał ten ma niezwykle niską nasiąkliwość – często poniżej 0,5%, co czyni go niemal całkowicie odpornym na mróz. Klasy odporności na ścieranie PEI, zwłaszcza powyżej IV, gwarantują, że nawet intensywny ruch czy przesuwane meble nie zniszczą powierzchni. Dostępne są w ogromnej gamie wzorów i kolorów, imitujących drewno, beton, kamień, co pozwala na dopasowanie do dowolnego stylu. Format 60x60 cm stał się standardem, ale coraz częściej stosuje się płyty o większych wymiarach, np. 90x90 cm, 120x120 cm, a nawet 60x120 cm czy 30x240 cm (imitujące deski), co minimalizuje ilość fug i tworzy wrażenie jednolitej, eleganckiej płaszczyzny. Grubość płytek gresowych zewnętrznych wynosi zazwyczaj od 1 cm do 2 cm (płyty tarasowe wentylowane lub układane na podkładkach). Montaż płytek wymaga starannego przygotowania podłoża – musi być ono stabilne, równe, mieć odpowiedni spadek (około 1,5-2%) w kierunku odpływów lub terenu. W przypadku metody klejonej na wylewce betonowej, kluczowe jest zastosowanie wysokiej jakości kleju mrozoodpornego, elastycznych fug oraz wykonanie dylatacji (szczelin dylatacyjnych) w wylewce i samej posadzce co około 2-3 metry kwadratowe lub w miejscach narażonych na naprężenia termiczne. Brak odpowiednich dylatacji to jedna z najczęstszych przyczyn pękania płytek. Systemy wentylowane na regulowanych wspornikach są łatwiejsze w montażu, nie wymagają klejenia ani fugowania (lub tylko w bardzo ograniczonym zakresie), a przestrzeń pod nimi zapewnia wentylację i odprowadzenie wody, co dodatkowo zwiększa ich trwałość. Są też idealnym rozwiązaniem na nierówne lub problematyczne podłoża. Antypoślizgowość oznaczana klasami R9 do R13 jest kluczowa na tarasie – na zewnątrz zaleca się minimum R10, a najlepiej R11-R12 w miejscach narażonych na wilgoć, jak okolice basenu czy natrysku ogrodowego. Wadą może być twardość i chłód pod stopami, choć w upalne dni to akurat zaleta. Nie ma co się oszukiwać, choć płytki są tanie w utrzymaniu, koszt profesjonalnego montażu metodą klejoną może być znaczący.

Drewno naturalne

Nic nie wprowadza takiej przytulności i naturalnego ciepła jak prawdziwe drewno. Taras z drewna to klasyka, która wciąż ma rzesze zwolenników. Rodzaj drewna ma kolosalne znaczenie dla trwałości i wymagań konserwacyjnych. Najmniej trwałe są gatunki europejskie, jak sosna czy świerk, które wymagają intensywnej impregnacji ciśnieniowej i częstego odświeżania (nawet co roku). Modrzew syberyjski, dzięki dużej zawartości żywic, jest naturalnie bardziej odporny, ale wciąż potrzebuje regularnej pielęgnacji (np. olejowania 1-2 razy w roku), aby nie szarzeć i nie pękać. Absolutnym championem w kategorii trwałości są gatunki egzotyczne: bangkirai, massaranduba, ipe, cumaru czy teak. Ich drewno jest twarde, gęste, odporne na szkodniki i grzyby, a dzięki dużej zawartości substancji oleistych, doskonale znosi wilgoć. Odporność drewna egzotycznego szacuje się na 20-30 lat bez konieczności wymiany elementów, podczas gdy drewno europejskie po odpowiedniej konserwacji posłuży 10-15 lat. Montaż desek drewnianych odbywa się zazwyczaj na legarach, które stanowią konstrukcję nośną i zapewniają wentylację od spodu. Legary układane są na bloczkach betonowych, stopach fundamentowych lub specjalnych kotwach wbijanych w grunt. Kluczowe jest zachowanie odpowiedniego odstępu między deskami (około 5-8 mm) dla zapewnienia wentylacji i przestrzeni na naturalne "pracowanie" drewna (zmiany wilgotności powodują pęcznienie i kurczenie). Wady drewna? Konieczność regularnej konserwacji jest głównym argumentem przeciw, zwłaszcza w przypadku osób szukających rozwiązań bezobsługowych. Drewno z czasem naturalnie zmienia kolor, szarzejąc, chyba że jest regularnie odświeżane. Może też tworzyć drzazgi, co bywa uciążliwe, gdy chcemy chodzić boso. Jest też palne, co trzeba wziąć pod uwagę np. przy planowaniu miejsca na grill. Niemniej, dla wielu niezrównana estetyka i uczucie ciepła pod stopami rekompensują te niedogodności.

Deski kompozytowe WPC (Wood Plastic Composite)

Kompozyt powstał jako odpowiedź na potrzebę stworzenia materiału o wyglądzie drewna, ale bez jego wad, zwłaszcza w zakresie konserwacji. WPC to mieszanka mączki drzewnej (ok. 40-60%), polimerów (PVC, HDPE, PP) i dodatków poprawiających parametry, np. stabilizatory UV, barwniki, środki antygrzybiczne. Deski kompozytowe są dostępne w wielu kolorach i fakturach, często bardzo wiernie imitujących naturalne drewno. Ich największa zaleta to niskie wymagania konserwacyjne. Nie wymagają malowania, olejowania czy impregnacji. Wystarczy regularne mycie wodą z dodatkiem detergentu, aby utrzymać je w czystości. Są odporne na wilgoć, pleśń, grzyby i owady. Montaż jest podobny do montażu desek drewnianych – na legarach kompozytowych lub aluminiowych, zazwyczaj za pomocą klipsów montażowych, które ukrywają mocowania. Również tu ważny jest odstęp między deskami (ok. 3-5 mm, choć zależy od producenta i modelu), by umożliwić materiałowi swobodne rozszerzanie się i kurczenie pod wpływem temperatury (szczególnie na długości). Wady? Najtańsze kompozyty mogą szybko tracić kolor pod wpływem promieniowania UV i być podatne na zarysowania. Niektóre, zwłaszcza te o jednorodnej barwie, mogą nagrzewać się mocno na słońcu, czasem bardziej niż drewno. Czuć pod stopami, że to sztuczny materiał, brakuje mu naturalnego ciepła i "duszy" drewna. Mogą też być problematyczne w przypadku tłustych plam (np. z grilla), które trudniej usunąć niż z naturalnego drewna czy gresu. Dobrej jakości kompozyty z warstwą polimerową (tzw. co-extruzed) są bardziej odporne na plamy, blaknięcie i zarysowania, ale są też droższe.

Kostka i płyty betonowe

Materiał często kojarzony z podjazdami i chodnikami, ale nowoczesne kostki i płyty betonowe, zwłaszcza te wielkoformatowe (np. 60x60 cm, 80x80 cm, 100x100 cm), to świetna, trwała i stosunkowo niedroga opcja na taras. Beton architektoniczny, płukany, postarzany, o fakturze przypominającej kamień czy drewno – możliwości wykończenia są ogromne. Ich kluczowa zaleta to wyjątkowa odporność na obciążenia i mróz. Grubość płyt betonowych zewnętrznych na taras wynosi zazwyczaj od 4 cm do 8 cm, a nawet 10 cm dla bardzo dużych formatów. Układanie płyt betonowych na podsypce z piasku lub drobnego kruszywa jest stosunkowo proste, choć wymaga solidnego przygotowania podbudowy (zagęszczone warstwy kruszywa o frakcji 0/31,5 mm, 0/4 mm), aby taras nie zapadał się ani nie przemieszczał pod wpływem mrozu i obciążeń. Ważne jest zachowanie odpowiedniego spadku (ok. 1,5-2%) oraz stosowanie krawężników lub obrzeży, które stabilizują całą konstrukcję. Przepuszczalność wody przez fugi (wypełnione piaskiem kwarcowym) sprawia, że na powierzchni płyt nie stoją kałuże. To rozwiązanie jest stosunkowo tanie w zakupie materiału i, w przypadku metody układanej na podsypce, łatwiejsze do wykonania samodzielnie niż klejenie płytek gresowych. Wady? Beton, zwłaszcza ten niezabezpieczony, może łatwo wchłaniać plamy (np. z tłuszczu czy wina), co wymaga impregnacji. Z czasem na niezabezpieczonej powierzchni mogą pojawić się wykwity solne (białe naloty). Choć wybór faktur jest duży, nie wszystkim odpowiada surowy wygląd betonu, choć jest on idealny do nowoczesnych, minimalistycznych projektów. Czasami na dużej, betonowej powierzchni, ze względu na jej twardość, może gromadzić się woda (choć na podsypce wsiąka w spoiny).

Kamień naturalny

Tarasy wykończone kamieniem naturalnym to synonim luksusu i ponadczasowej elegancji. Granit, bazalt, kwarcyt, piaskowiec, trawertyn – każdy gatunek ma inną twardość, odporność i wygląd. Granit i bazalt to materiały niezwykle trwałe, mrozoodporne i odporne na ścieranie, podobne do gresu pod względem parametrów technicznych, ale o naturalnym, unikalnym wzorze. Piaskowiec i trawertyn są bardziej miękkie, chłonne i wymagają regularnej impregnacji, by były odporne na plamy, wilgoć i mróz, zwłaszcza trawertyn ze swoimi naturalnymi porami (które często wypełnia się podczas montażu specjalną żywicą lub cementem). Montaż kamienia naturalnego na tarasie to zadanie dla doświadczonego fachowca. Podobnie jak płytki gresowe, może być klejony na sztywnej wylewce betonowej (wymagane te same zasady przygotowania podłoża, spadków, dylatacji i specjalnych klejów), ale popularna jest też metoda układania na podsypce lub jako płyty tarasowe o grubości 2-3 cm na wspornikach (szczególnie granit i bazalt). Wady? Koszt posadzki tarasowej z kamienia naturalnego jest zazwyczaj znacznie wyższy niż innych materiałów, zarówno jeśli chodzi o cenę materiału, jak i robocizny, ze względu na wagę i specyfikę obróbki. Niektóre rodzaje kamienia (np. piaskowiec) wymagają intensywnej konserwacji. Mogą też być nierówne w fakturze (szczególnie kamienie łupane), co bywa niekomfortowe do chodzenia boso czy stabilnego stawiania mebli. Plamy, zwłaszcza na chłonnych kamieniach, mogą być trudne do usunięcia. Mimo to, unikalny charakter i trwałość sprawiają, że dla wielu inwestorów jest to wybór numer jeden.

Kluczowe czynniki przy wyborze posadzki tarasowej

Wybór idealnej posadzki tarasowej przypomina rozwiązywanie złożonej układanki. Trzeba uwzględnić wiele elementów, które wzajemnie na siebie oddziałują. Pominięcie choć jednego z nich może zemścić się w przyszłości w postaci problemów z trwałością, funkcjonalnością lub estetyką.

Lokalizacja i nasłonecznienie

Położenie tarasu względem stron świata ma kolosalny wpływ na wybór materiału. Taras od południa, wystawiony na intensywne słońce przez większą część dnia, będzie wymagał materiału odpornego na silne promieniowanie UV, które może powodować blaknięcie (zwłaszcza tanich kompozytów, niektórych kolorów kostki betonowej) lub przyspieszone starzenie (drewno). Ciemne powierzchnie na południowym tarasie mogą nagrzewać się do bardzo wysokich temperatur, nawet powyżej 60°C, co czyni je nieprzyjemnymi do chodzenia boso. W takiej sytuacji lepszym wyborem mogą być jasne płytki gresowe, jasne kamienie naturalne (np. granit w jasnym odcieniu) lub drewno/kompozyt w jaśniejszych kolorach. Taras od północy, stale zacieniony, będzie bardziej narażony na rozwój mchu, glonów i pleśni ze względu na ciągłą wilgoć i brak słońca wysuszającego powierzchnię. Materiały o porowatej strukturze, jak niezabezpieczony piaskowiec czy beton, będą wymagały tu regularnego czyszczenia i impregnacji. Gładkie, nisko nasiąkliwe powierzchnie, jak gres czy dobrze zabezpieczony granit, sprawdzą się lepiej. Lokalizacja tarasu w otoczeniu drzew (np. pod sosną czy brzozą) oznacza konieczność częstszego sprzątania spadających igieł, liści, żywicy czy ptasich odchodów – materiał powinien być łatwy do czyszczenia (np. gres, kompozyt). Jeśli taras znajduje się blisko basenu, kluczowa jest odporność na wodę i środki chemiczne używane do dezynfekcji wody, a także bardzo wysoka klasa antypoślizgowości (minimum R11, a nawet R12/R13).

Warunki klimatyczne i oddziaływanie mrozu

Polska, ze swoim zmiennym klimatem, silnymi mrozami zimą, upalnymi latami i częstymi cyklami zamarzania i rozmarzania, stanowi poważne wyzwanie dla każdej posadzki zewnętrznej. Głównym wrogiem jest woda wnikająca w materiał lub pod niego, która zamarzając, zwiększa objętość i rozsadza strukturę (szczególnie dotyczy to materiałów o dużej nasiąkliwości i nieprawidłowo wykonanej podbudowie/wylewce). Dlatego kluczowe jest, aby posadzka tarasowa była mrozoodporna, czyli miała nasiąkliwość poniżej 0,5% (jak gres porcelanowy lub niektóre gatunki kamienia) lub była zainstalowana w sposób umożliwiający swobodne odprowadzenie wody spod powierzchni (systemy wentylowane na wspornikach, układanie na podsypce). Wybierając płytki ceramiczne, upewnijmy się, że posiadają oznaczenie mrozoodporności (symbol śnieżynki na opakowaniu lub w specyfikacji technicznej) oraz odpowiednio niską nasiąkliwość. Nawet najtrwalszy materiał na mróz nie zda się na nic, jeśli wylewka pod płytkami będzie zatrzymywać wodę lub brak będzie odpowiedniego spadku. Wilgoć z opadów czy topniejącego śniegu musi mieć możliwość swobodnego odpływu. To nie tylko kwestia wyboru materiału, ale także starannego, zgodnego ze sztuką budowlaną, przygotowania podłoża tarasu.

Planowane przeznaczenie i obciążenia

Sposób, w jaki będziemy używać tarasu, powinien silnie wpłynąć na wybór posadzki. Czy ma to być tylko miejsce do wypicia kawy w weekend? Czy może przestrzeń do grillowania ze znajomymi, z częstym przesuwaniem stołu i krzeseł? A może planujemy postawić na tarasie ciężkie donice, duży stół z kamiennym blatem, jacuzzi, a nawet małą letnią kuchnię z piekarnikiem? Każde z tych zastosowań nakłada inne wymagania na posadzkę pod względem wytrzymałości mechanicznej, odporności na ścieranie i stabilności. Na tarasach o wysokim natężeniu ruchu lub przewidzianych pod ciężkie meble czy sprzęty, najlepszym wyborem będą materiały o wysokiej odporności na ściskanie i ścieranie, takie jak gres techniczny o klasie ścieralności V (PEI V), płyty betonowe grubości min. 6-8 cm lub kamień naturalny (granit, bazalt). Deski drewniane czy kompozytowe, zwłaszcza na legarach, mogą nie wytrzymać dużych punktowych obciążeń bez dodatkowych wzmocnień konstrukcji nośnej. Klasa antypoślizgowości (R) jest kluczowa, jeśli taras ma być często mokry (basen, polewaczka) lub służyć osobom starszym czy dzieciom. Bezpieczeństwo przede wszystkim. W przypadku tarasów o łagodniejszym użytkowaniu, gdzie głównym celem jest relaks, wymagania wytrzymałościowe mogą być nieco niższe, co pozwala na większą swobodę w wyborze materiałów o bardziej delikatnej strukturze czy niższej odporności na ścieranie (ale nadal odpornych na warunki atmosferyczne!).

Budżet i gotowość na konserwację

Budżet jest często decydującym czynnikiem, ale warto spojrzeć na całkowity koszt posadzki tarasowej w dłuższej perspektywie, a nie tylko cenę materiału i montażu. Materiały tańsze w zakupie (np. kostka betonowa w podstawowym kolorze, sosna impregnowana) mogą wymagać znacznie więcej pracy i nakładów finansowych na konserwację w przyszłości (czyszczenie, impregnacja, malowanie, naprawy). Materiały droższe początkowo (gres 2 cm na wspornikach, dobry kompozyt, kamień) mogą być niemal bezobsługowe, co w perspektywie 10-15 lat sumarycznie może okazać się bardziej opłacalne i zaoszczędzić nam mnóstwo czasu i wysiłku. Zadajmy sobie pytanie: ile czasu i pieniędzy jesteśmy gotowi poświęcić w przyszłości na pielęgnację tarasu? Osoby zapracowane lub ceniące sobie wygodę powinny zdecydowanie postawić na rozwiązania niskokonserwacyjne, nawet jeśli początkowy koszt będzie wyższy. Ci, którzy lubią majsterkować przy domu i mają czas, mogą śmiało wybrać drewno, ciesząc się rytuałem olejowania co sezon, lub bardziej chłonne rodzaje kamienia. Należy również wliczyć koszt przygotowania podłoża, który bywa niedoceniany – czasem usunięcie starej nawierzchni i wykonanie solidnej podbudowy/wylewki może kosztować tyle, co sam materiał wierzchni. Czasami pozornie droższe rozwiązania instalacyjne (np. systemy wentylowane na wspornikach) okazują się tańsze niż klejenie na problematycznym podłożu, które wymagałoby kosztownych zabiegów naprawczych. Nie ma jednej uniwersalnej odpowiedzi; wszystko zależy od indywidualnych priorytetów i możliwości.

Orientacyjne koszty posadzek tarasowych

Planowanie budżetu na taras wymaga uwzględnienia nie tylko ceny samego materiału wierzchniego. Realistyczne oszacowanie kosztu posadzki na taras musi obejmować wiele składowych: materiał, przygotowanie podłoża, robociznę oraz dodatkowe materiały instalacyjne (kleje, fugi, legary, wsporniki, podsypka, obrzeża). Przyjrzyjmy się orientacyjnym widełkom cenowym, pamiętając, że są one silnie uzależnione od regionu Polski, konkretnego producenta, stopnia skomplikowania projektu i dostępności ekip wykonawczych.

Koszt materiału wierzchniego

To pierwszy element, o którym myślimy. Ceny za metr kwadratowy potrafią się drastycznie różnić.

• Płytki gresowe zewnętrzne: Najtańsze gresy od 50-80 zł/m², popularne wzory od 80-150 zł/m², wysokiej klasy gresy rektyfikowane, imitujące drewno lub kamień od 150 zł/m² w górę, nawet do 300+ zł/m². Płyty tarasowe 2 cm grubości to koszt od 120-200 zł/m² w górę, popularne wzory ok. 150-250 zł/m².
• Drewno naturalne: Sosna impregnowana od 80-150 zł/m², modrzew syberyjski od 120-250 zł/m², drewno egzotyczne (bangkirai, massaranduba, cumaru) od 250 zł/m² do 500+ zł/m² w zależności od gatunku i profilu deski.
• Deski kompozytowe WPC: Najtańsze deski komorowe od 100-150 zł/m², dobrej jakości deski pełne lub z powłoką ochronną od 180 zł/m² do 300-400+ zł/m².
• Kostka i płyty betonowe: Najprostsza kostka brukowa od 30-60 zł/m², nowoczesne płyty tarasowe 60x60 czy 80x80 cm od 60-150 zł/m² w górę, w zależności od faktury, koloru i grubości. Beton architektoniczny na zamówienie może być droższy.
• Kamień naturalny: Piaskowiec od 100-250 zł/m², trawertyn od 150-300 zł/m², granit lub bazalt od 200 zł/m² w górę, do 400-600+ zł/m² za wysokiej jakości płyty w dużych formatach.

Koszt przygotowania podłoża

Ten etap bywa najbardziej pracochłonny i często niedoszacowany. Zależy od istniejących warunków – czy jest stara nawierzchnia do usunięcia, czy podłoże wymaga wymiany gruntu, czy konieczne jest wykonanie nowej wylewki betonowej. Typowe koszty (materiał plus robocizna):

• Usunięcie starej nawierzchni i gruzu: 30-60 zł/m² (z wywozem).
• Przygotowanie podbudowy pod kostkę/płyty (wykop, warstwy kruszyw, zagęszczenie): 50-120 zł/m².
• Wykonanie wylewki betonowej na gruncie (podbudowa, zbrojenie siatką, wylewka): 80-180 zł/m².
• Wykonanie wylewki betonowej na stropie (podbudowa, ocieplenie, spadki, wylewka zbrojona, hydroizolacja, dylatacje): 150-300+ zł/m² (najbardziej skomplikowany i kluczowy etap dla trwałości).

Jak widać, sam koszt przygotowania może równać się lub przewyższać koszt materiału wierzchniego!

Koszt robocizny (montażu)

To wydatek, który również waha się w zależności od materiału i lokalizacji.

• Montaż płytek gresowych na wylewce (klejenie, fugowanie, dylatacje): 80-200 zł/m² (im większy format płytek i bardziej skomplikowany wzór/cięcie, tym drożej).
• Montaż płyt gresowych 2 cm na wspornikach: 60-120 zł/m² (szybszy montaż, ale dochodzi koszt wsporników: 15-40 zł/sztuka, w zależności od regulacji wysokości).
• Montaż desek drewnianych lub kompozytowych na legarach: 60-150 zł/m² (zależy od rodzaju desek, legarów, skomplikowania tarasu).
• Układanie kostki/płyt betonowych na podsypce: 50-120 zł/m² (zależy od formatu płyt, wzoru, konieczności cięcia).
• Montaż kamienia naturalnego: Najdroższy. Klejenie od 150-300 zł/m². Układanie na podsypce/wspornikach może być nieco tańsze za robociznę m² ale droższe materiałowo.

Dodatkowe materiały instalacyjne i wykończeniowe

Kleje mrozoodporne (ok. 5-10 zł/m²), fugi (2-5 zł/m²), hydroizolacje (10-30 zł/m²), taśmy dylatacyjne (kilka zł/mb), obrzeża/krawężniki (10-30 zł/mb plus montaż), legary i klipsy montażowe do desek, wsporniki do płyt 2 cm – to wszystko są koszty, które trzeba dodać do całkowitej sumy. W przypadku drewna i niektórych kamieni naturalnych dochodzi koszt impregnatów lub olejów (kilkadziesiąt-kilkaset złotych co roku lub co kilka lat).

Sumując te elementy, widzimy, że rzeczywisty całkowity koszt tarasu to suma kosztów materiałów, przygotowania podłoża i robocizny, powiększona o koszty długoterminowej konserwacji. Tańsze materiały wierzchnie często generują wyższe koszty ukryte w przygotowaniu podłoża (np. pod kostkę potrzeba solidnej, grubej podbudowy) lub w długoterminowej konserwacji (olejowanie drewna). Droższe materiały wierzchnie, np. gres 2 cm, mogą mieć prostszy, tańszy montaż (na wspornikach) i znikomą potrzebę konserwacji. Analiza powinna być zatem wielowymiarowa.

Aby zilustrować różnice w przybliżonych całkowitych kosztach na m² dla wybranych systemów, możemy posłużyć się poniższym wykresem, uwzględniającym średnie ceny materiału, typowego przygotowania podłoża i robocizny.

Warto pamiętać, że podane na wykresie liczby to jedynie orientacyjne średnie i mogą ulec zmianie w zależności od wielu czynników. Jest to jednak dobra wizualizacja faktu, że opcji jest wiele i każda ma swoje ramy finansowe, które wymagają dogłębnej analizy w kontekście nie tylko ceny początkowej, ale także przyszłych kosztów i komfortu użytkowania. Decyzja o wyborze posadzki tarasowej jest inwestycją, która będzie miała wpływ na nasze życie przez wiele lat, dlatego warto poświęcić jej odpowiednio dużo uwagi i nie podejmować pochopnych wyborów podyktowanych jedynie najniższą ceną za metr kwadratowy materiału.